Categorie: Uncategorized

Hey hoi, ik ben Anouk.

Welkom op mijn coachingssite!
Zoals je al door hebt ben ik (onder andere) een coach en dit is wat ik met erg veel liefde, interesse en passie doe.

Ik werk vanaf 2008 met mensen die psychische klachten en/of een verslaving hebben (hadden bestaat niet zeggen ze), maar ook met de mensen daar om heen.
Na 11 jaar bij de GGZ gewerkt te hebben heb ik in 2019 besloten zelfstandig te gaan.
Ik wilde het op mijn manier doen en niet meer in een grote organisatie werken.

Wat ik belangrijk vind in mijn coaching zijn veiligheid, gelijkwaardigheid en respect.
Ik ben er niet om te oordelen (dit doe je zelf waarschijnlijk al genoeg), maar om een luisterend oor te bieden en je daar waar nodig te coachen.

Ik kan jou coachen in:
Jouw leven de vorm te geven die jij wil,
Duidelijke en concrete doelen te stellen zodat je deze gaat bereiken,
Het ontwikkelen van je communicatieve vaardigheden,
Het beter kenbaar leren maken van je gevoel (op een gezonde manier),
Een EIGEN structuur in je leven te brengen,
Balans in je leven te vinden.

Ben jij iemand die een geliefde, familielid, vriend of kennis heeft die een diagose op psychiatrisch vlak heeft en je wilt hier meer over weten, of je wilt leren hoe je hier het beste mee om kunt gaan, dan kan ik jou hier ook bij helpen.
Het is niet makkelijk om iemand, waarvan je zoveel houdt, te zien worstelen en niet weten wat te doen. Soms is het fijn je hart even te kunnen luchten en soms zijn tips en adviezen zo welkom, ik ben er voor je.

Stuur me vrijblijvend een mailtje als je geïnteresseerd bent, wellicht kunnen we samen jouw leven nog zoveel mooier maken!

Dit afgelopen weekend was ik bij een seminar van een voor mij heel bijzonder iemand. Een seminar van mijn broertje.
Voor alle andere 400 andere ondernemers is hij onder andere een inspirator, een coach, een ondernemer, voor sommigen een soort van goeroe, maar voor mij is hij mijn broertje.
Als ik het zou mogen samenvatten zou ik zeggen dat het “gewoon” een hulpverlener is, maar dan op een ander vlak en op een veel grotere schaal.
Hoe ik daar bij kom is dat mijn beide ouders en ikzelf in de zorg zitten en ik een grote gelijkenis zie. Mijn vader met dementerende ouderen en het opleiden van verpleegkundigen, mijn moeder in de gehandicaptenzorg en ik in de psychiatrie/verslavingszorg en hij in de ondernemers.
Vrijdag was mijn vader de gast van de avond en het was te zien dat het coachen van ondernemers ook een tak van “zorg-sport” is. De vragen die er werden gesteld, de antwoorden die er kwamen, etc. Voor mij was het natuurlijk een feestje om die twee op het podium te zien, ook al heb ik ze wel vaker alleen op het podium zien stasn.
1 van de dingen die me zo duidelijk werd, is we willen allemaal andere mensen verder helpen, we willen allemaal ons steentje bijdragen in deze maatschappij, we zijn alle 4 echte hulpverleners..
Damn.. wat ben ik trots op mijn gezin! ❤

Ik hou van bloemen.. Alle soorten bloemen!
De kleuren, de samenstellingen, de geur, de bloei, het zijdezachte gevoel dat de bloem zelf heeft… de perfectie van een bloem kan me echt van m’n stuk blazen..
Doe je dat wel eens? Een bloem van heel dichtbij bekijken? Ik vind ze echt zo perfect! Elk blaadje dat perfect geschikt naast alle andere blaadjes is. Op zo’n manier dat de knop als een waaier open kan gaan en je elk blaadje los van de ander kunt bekijken en van iets grotere afstand zie je het prachtige geheel van die ene bloem. Zoom nog iets verder uit en je hebt een heel feest van allemaal bloemen, in een struik, boom of bos bloemen. In een bos bloemen valt de schoonheid van 1 enkele bloem soms weg.. Het is 1 geheel en dat maakt dat de perfectie van de bloem wat wegvalt

Misschien klinkt dit voor sommige mensen wat zweverig, maar ik vraag me af of dit met mensen ook zo zou zijn… Elk deeltje van iemand… Zijn of haar ogen, lippen, haren, hart, denken, gevoel… Als je elk deeltje van iemand helemaal zou vergroten en kunt begrijpen zoals de knop naar de bloem en de rangschikking kunt zien zoals die is, zou alles daar niet anders van kunnen worden?

We kunnen natuurlijk niet in elk bosje duiken die we tegen komen om elk bloemetje van dichtbij te kunnen bestuderen en te bewonderen en zo kunnen we dit ook niet doen bij mensen. Het zou gek zijn om voor een willekeurig iemand te gaan staan en hem of haar in de ogen te kijken en te bestuderen wat voor prachtige kleuren in die ogen zitten en wat daar misschien nog meer voor moois achter zit… Maar toch.. soms is het heerlijk om in de bosjes te duiken en de perfectie van de bloem te bekijken terwijl het bosje er op eerste gezicht helemaal niet zo mooi uit ziet..

Zou perfectie niet in ons allemaal zitten?

Vorige week ben ik naar een seminar van mijn broertje geweest.
Het is erg moeilijk uit te leggen hoe dit was. Het seminar is voor ondernemers, hoe je het beste uit jezelf kunt halen. Niet alleen uit je bedrijf, maar ook hoe je je leven kunt leven zoals jij dat wilt.

Ik ben eerder dit jaar nog 2 keer geweest, elke keer was het een andere seminar en andere inhoud, maar elke keer ontzettend bijzonder.
Niet bijzonder in de zin van om hem te zien, want hij is voor mij niks anders dan anders, behalve dat hij dan op het podium staat. Bijzonder in hoe de sfeer daar gecreëerd wordt, de openheid die er is en wordt toegejuicht, de interesse naar elkaar, de (in mijn beleving) niet veroordelende houding die er is.

Er wordt ook elke keer van je gevraagd je te mengen met de mensen, dus niet alleen maar bekenden op zoeken tijdens de pauze, geen chit-chat, maar echte gesprekken proberen te voeren, dus je ontmoet ontzettend veel mensen.
En dit is wel bijzonder… dit is iets wat hij creëert (samen met zijn team natuurlijk).
Ik raak vervuld met trots als ik zie hoe hij mensen op hun gemak stelt, hoe mensen de openheid voelen om de meest pijnlijke dingen te vertellen in een zaal met zo’n 600 man!

Hoe hij het doet? Ik weet het niet.. wat ik wel weet is dat hij de mensen met respect behandeld, open staat en open vragen stelt, niet veroordelend en met geduld. Basis regels die wij van huis uit mee hebben gekregen.
Trots dat we uit hetzelfde nest komen, trots op hem, trots op mijn ouders en dankbaar dat ik daar deel van uit mag maken!

Love is all…

De ene werkt een paar uurtjes in de week, de ander helemaal niet en weer een ander werkt er 60 in een week.
Ik ben nu een korte periode weg bij de GGZ waar ik 36 uur werkte. Dit is het maximale aantal uren die je in een vast contract in de zorg kunt krijgen (als werknemer).
Ik was 1 van de weinigen die zo’n groot contract had, maar ik vond het altijd heerlijk om veel te werken. En ja natuurlijk was ik ook erg gesteld op mijn vrije tijd, maar zonder werk geen vrije tijd in mijn beleving. Zonder werk ben je altijd vrij, maar bij veel mensen voelt het niet als vrije tijd. In veel gevallen zijn mensen niet voor niks niet aan het werk.

Als ik kijk naar het werk wat de mensen, die ik de afgelopen 11 jaar begeleid heb, verzetten zonder daarvoor betaald te krijgen, dan kan ik daar alleen maar veel bewondering en respect voor hebben.
Sommigen moesten keihard werken om zichzelf niets aan te doen, sommigen om niet een ander iets aan te doen. Er waren mensen bij die bijvoorbeeld moesten vechten tegen de stemmen of vechten tegen een depressie. Vechten tegen onzekerheid, vechten tegen het gevoel niks waard te zijn, vechten tegen de instanties, vechten tegen vooroordelen…
Keihard werken om begrip te krijgen, keihard werken om alle emoties op een rijtje te krijgen, werken om een beetje houvast en structuur te krijgen, werken om voor zichzelf te zorgen en dit zonder het zichzelf (nog) waard te vinden.

Iedereen heeft wel eens een periode dat het echt niet goed gaat of is gegaan, misschien zelfs echt slecht. Ik in ieder geval wel…
Het is hard werken om hier boven op te komen. Daar waar ik dacht veel harder te moeten werken, dat ik niks deed, dat het niks voorstelde wat ik deed, legde mijn broertje het eens uit hoe hij het zag. Het verraste mij en heeft veel voor mij en vooral mijn gevoel verandert.

Hij zei: “Van 0 tot 100 is hard werken, maar van min 10 naar 0, dat is 100 x zwaarder en harder werken dan alles boven de 0..”.

Ik heb nu als startende ondernemer weken dat ik 60 uren werk en ik doe dit met 2 vingers in de neus, ik voel me er goed bij en het kost weinig moeite. En ik kan je zeggen, ik werk 100 x liever 60 uren met dit gevoel, dan 0 uren met dat andere gevoel!
Dus, als je je nog eens ergert aan mensen die werkeloos zijn, in de ziektewet zitten of “lui” zijn, vraag je dan eens af hoe het zou zijn om in hun hoofd te zitten…

Wat wij als hulpverleners willen is mensen helpen. Het geeft een goed gevoel als je iemand wat verder kunt helpen, je bent trots op diegene en je kunt trots op jezelf zijn als het lukt. Wanneer het niet lukt, voelt het bijna alsof je zelf faalt.
Wat de valkuil van de meeste “helpers” (ook buiten de hulpverlening) is, is dat wanneer je iemand niet verder hebt kunnen helpen, dat je wilt dat de “hulpbehoevende” nog harder gaat werken of dat je (bewust of onbewust) gaat beschuldigen. Wat er dan gebeurt is dat de hulpbehoevende bijvoorbeeld gaat doen wat jij wil, op de rem gaat staan, onzeker wordt, het tegenovergestelde gaat doen of juist helemaal niks meer gaat doen, en dat de hulpverlener dan juist weer harder gaat werken/ onzeker wordt of gaat beschuldigen.
In mijn beleving is één van de beste manieren van helpen vragen stellen. Als je de juiste vragen stelt komt diegene vanzelf tot inzichten die hem of haar gaan helpen. Ze krijgen antwoorden op vragen die ze nooit zelf hadden kunnen bedenken, gaan nadenken over zaken waar ze nooit aan hadden gedacht en krijgen misschien zelfs nog wel meer vragen, waardoor de boel in beweging wordt gezet.
Niet invullen voor de ander, maar open vragen stellen zonder iemand een bepaalde richting op te willen duwen.
Op deze manier bedenken mensen zelf het antwoord en hoef jij als hulpverlener niet zo hard te werken en alleen maar nieuwsgierig te zijn.
Oprecht nieuwsgierig zijn..

Eén van mijn meest favoriete uitspraken is:

If you judge a fish by its ability to climb a tree, it will live it’s whole life believing that it is stupid.

Het is zo veel zeggend… Hoe snel oordeel je? Waarover oordeel je? Neem je daar alles in mee? Iedereen is goed in meerdere dingen, iedereen kan dingen leren en iedereen zal minder goed in bepaalde dingen zijn.
Focus jij je op de dingen waar anderen goed in zijn? Focus jij je op dingen waar jijzelf slecht in bent?

Hoe zou je leven er uit zien als je je vooral zult focussen op de dingen waar je goed in bent?

Ik ben afgelopen week naar Schotland geweest en heb daar zo’n 1500 km afgelegd met een vriendin van me. Ik vond het wel even spannend, want ik was nog niet eerder zo lang samen met haar geweest.
Ik heb haar leren kennen via mijn beste vriend. Zij was zijn vriendin op het moment dat hij (een paar jaar geleden) overleed… Hij heeft de 40 niet mogen halen.
Zij hadden plannen om samen naar Schotland te gaan en ik mij leek het ook altijd al een prachtig, beetje mysterieus land en wilde er ook graag eens heen.
Zo ontstond het idee om deze trip dan samen te maken. Voor mij ook met de reden om hem terug te pakken voor het verdriet dat ik heb gehad van zijn overleden, door met zijn meisje op vakantie te gaan (sja, je moet toch wat).

Het was een prachtige rondrit en we hebben verschrikkelijk mooi weer gehad! En ik moet zeggen, daar wordt Schotland nog mooier van!
Je weet natuurlijk nooit hoe het weer in Schotland gaat zijn, maar de Schotten vertelden ons dat het jaren geleden was dat het (zo lang achter elkaar) zulk mooi weer is geweest. Eén en al blauwe lucht en zon.. en hier wordt het prachtige landschap Schotland nog mooier van!

Er zijn veel 2 baanwegen door de bergen en er gebeuren helaas veel ongelukken door gevaarlijke inhaalmanoeuvres. Zo heeft hetnog geen haarlengte afstand gescheeld of dit was ons ook overkomen. Iemand was aan het inhalen met een snelheid van zo’n 130 km per uur schat ik, daar waar wij rond de 110 reden. Als ik niet op de rem was gestapt en (voor zover het kon, want je hebt daar geen vluchtstroken, maar randen van bergen en heuels) naar links af was geweken hadden we vol op elkaar gezeten.
“Makes you feel alive!” was 1 van mijn reacties, fysiek was dat ook goed te voelen… het hart in de keel, adrenaline dat door het lichaam giert en er flitst van alles aan je voorbij.

“If your Always racing to de next moment, what happens to the one you’re in?”
Ik kan zeggen dat we al wel redelijk in het moment waren, maar dit maakt het dan toch weer anders… We jaagden zo door Schotland heen om maar zoveel mogelijk te zien, dat ik al bezig was met het volgende zonder bewust in het hier en nu te zijn. Toen ik me bewuster van het hier en nu werd, leek alles nog veel meer binnen te komen… Kleuren werden feller, de bergen werden groter, wij werden kleiner, de zon en warmte werd extra lekker en de trip zoveel specialer…

Hoe vaak ben jij echt in het hier en nu?