Dansen in de regen

Iets wat ik elk jaar in ieder geval 1 x wil doen is springen, dansen, spelen en of rennen in de regen.. en dan geen lullig buitje, nee het liefst een enorme stortbui!
Het liefst als het wat warm is en je niks meer hoeft. Ideaal is in mijn tuin, lekker waar niemand me kan zien en ik helemaal lekker op en top kan genieten van de regen die me heel anders afspoelt dan een douche dat doet.
Waarom ik dat het liefst alleen doe is omdat de meeste mensen het een beetje (of zeg maar gerust knetter-) gek vinden.
Maar voor mij is het spelen. Spelen met de natuur, spelen met mezelf. Lekker gaan, niet nadenken, voelen, genieten, het leven vieren… Die momenten voel ik me pas echt springlevend! Alsof ik elk druppeltje voel en elke druppel iets van lading van me afspoelt.

Afgelopen vrijdag was ik op Ameland, met een vriendin zochten we een andere vriendin van me op. We waren bij een live-band en stonden lekker te dansen en te genieten met allemaal andere mensen. Op een gegeven moment brak de hemel en stortte de regen naar beneden. De meeste mensen kropen onder de partytenten en schuilden om niet nat te worden.
Voor het eerst sinds een lange tijd kon het me niets schelen en heb ik eindelijk weer eens heerlijk gedanst in de regen en dat terwijl er een hele hoop andere mensen waren. En ik moet wel eerlijk zeggen, dat ik niet de enige was die stond te dansen, dus dat maakt het natuurlijk wel vele malen makkelijker dan wanneer ik de enige was geweest. Maar het was echt heerlijk!!!

Later sprak ik met een man, interessante gast dacht ik gelijk. We raakten in gesprek en hij vertelde dat hij kanker had gehad. Hij was nu helemaal schoon en had het overleefd.. Hij heeft het overleefd!
Waarom noem ik dit? Omdat ik me afvraag hoeveel mensen eerst iets ernstigs nodig hebben gehad om weer echt te kunnen doen wat ze willen, om weer te mogen spelen.
Ik weet zeker dat er heel wat mensen waren die dachten dat ik gek was, maar tegelijk in hun diepste naast me wilden staan en mee doen.
Mooie passende uitspraak blijf ik vinden: “Don’t grow up, it’s a trick!”
In mijn beleving moeten we blijven spelen, ze noemen het wel eens het kind in jezelf wakker houden. Ik vind dat het niks met kind zijn te maken heeft, maar met je echte zelf. Kun en durf je te spelen, durf je dat gevoel aan te gaan en de volgende dag weer de dingen doen die je “moet” doen? Of is het leven dat je dan hebt zoveel minder leuk en dus te pijnlijk, zodat je dan maar niet meer speelt en het contrast niet hoeft te voelen?

Speel, dans, spring… Voel… Hoe vaak doe jij dit (nog)?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *