Maand: juni 2019

De ene werkt een paar uurtjes in de week, de ander helemaal niet en weer een ander werkt er 60 in een week.
Ik ben nu een korte periode weg bij de GGZ waar ik 36 uur werkte. Dit is het maximale aantal uren die je in een vast contract in de zorg kunt krijgen (als werknemer).
Ik was 1 van de weinigen die zo’n groot contract had, maar ik vond het altijd heerlijk om veel te werken. En ja natuurlijk was ik ook erg gesteld op mijn vrije tijd, maar zonder werk geen vrije tijd in mijn beleving. Zonder werk ben je altijd vrij, maar bij veel mensen voelt het niet als vrije tijd. In veel gevallen zijn mensen niet voor niks niet aan het werk.

Als ik kijk naar het werk wat de mensen, die ik de afgelopen 11 jaar begeleid heb, verzetten zonder daarvoor betaald te krijgen, dan kan ik daar alleen maar veel bewondering en respect voor hebben.
Sommigen moesten keihard werken om zichzelf niets aan te doen, sommigen om niet een ander iets aan te doen. Er waren mensen bij die bijvoorbeeld moesten vechten tegen de stemmen of vechten tegen een depressie. Vechten tegen onzekerheid, vechten tegen het gevoel niks waard te zijn, vechten tegen de instanties, vechten tegen vooroordelen…
Keihard werken om begrip te krijgen, keihard werken om alle emoties op een rijtje te krijgen, werken om een beetje houvast en structuur te krijgen, werken om voor zichzelf te zorgen en dit zonder het zichzelf (nog) waard te vinden.

Iedereen heeft wel eens een periode dat het echt niet goed gaat of is gegaan, misschien zelfs echt slecht. Ik in ieder geval wel…
Het is hard werken om hier boven op te komen. Daar waar ik dacht veel harder te moeten werken, dat ik niks deed, dat het niks voorstelde wat ik deed, legde mijn broertje het eens uit hoe hij het zag. Het verraste mij en heeft veel voor mij en vooral mijn gevoel verandert.

Hij zei: “Van 0 tot 100 is hard werken, maar van min 10 naar 0, dat is 100 x zwaarder en harder werken dan alles boven de 0..”.

Ik heb nu als startende ondernemer weken dat ik 60 uren werk en ik doe dit met 2 vingers in de neus, ik voel me er goed bij en het kost weinig moeite. En ik kan je zeggen, ik werk 100 x liever 60 uren met dit gevoel, dan 0 uren met dat andere gevoel!
Dus, als je je nog eens ergert aan mensen die werkeloos zijn, in de ziektewet zitten of “lui” zijn, vraag je dan eens af hoe het zou zijn om in hun hoofd te zitten…

Wat wij als hulpverleners willen is mensen helpen. Het geeft een goed gevoel als je iemand wat verder kunt helpen, je bent trots op diegene en je kunt trots op jezelf zijn als het lukt. Wanneer het niet lukt, voelt het bijna alsof je zelf faalt.
Wat de valkuil van de meeste “helpers” (ook buiten de hulpverlening) is, is dat wanneer je iemand niet verder hebt kunnen helpen, dat je wilt dat de “hulpbehoevende” nog harder gaat werken of dat je (bewust of onbewust) gaat beschuldigen. Wat er dan gebeurt is dat de hulpbehoevende bijvoorbeeld gaat doen wat jij wil, op de rem gaat staan, onzeker wordt, het tegenovergestelde gaat doen of juist helemaal niks meer gaat doen, en dat de hulpverlener dan juist weer harder gaat werken/ onzeker wordt of gaat beschuldigen.
In mijn beleving is één van de beste manieren van helpen vragen stellen. Als je de juiste vragen stelt komt diegene vanzelf tot inzichten die hem of haar gaan helpen. Ze krijgen antwoorden op vragen die ze nooit zelf hadden kunnen bedenken, gaan nadenken over zaken waar ze nooit aan hadden gedacht en krijgen misschien zelfs nog wel meer vragen, waardoor de boel in beweging wordt gezet.
Niet invullen voor de ander, maar open vragen stellen zonder iemand een bepaalde richting op te willen duwen.
Op deze manier bedenken mensen zelf het antwoord en hoef jij als hulpverlener niet zo hard te werken en alleen maar nieuwsgierig te zijn.
Oprecht nieuwsgierig zijn..