Nieuwsgierig

Wat wij als hulpverleners willen is mensen helpen. Het geeft een goed gevoel als je iemand wat verder kunt helpen, je bent trots op diegene en je kunt trots op jezelf zijn als het lukt. Wanneer het niet lukt, voelt het bijna alsof je zelf faalt.
Wat de valkuil van de meeste “helpers” (ook buiten de hulpverlening) is, is dat wanneer je iemand niet verder hebt kunnen helpen, dat je wilt dat de “hulpbehoevende” nog harder gaat werken of dat je (bewust of onbewust) gaat beschuldigen. Wat er dan gebeurt is dat de hulpbehoevende bijvoorbeeld gaat doen wat jij wil, op de rem gaat staan, onzeker wordt, het tegenovergestelde gaat doen of juist helemaal niks meer gaat doen, en dat de hulpverlener dan juist weer harder gaat werken/ onzeker wordt of gaat beschuldigen.
In mijn beleving is één van de beste manieren van helpen vragen stellen. Als je de juiste vragen stelt komt diegene vanzelf tot inzichten die hem of haar gaan helpen. Ze krijgen antwoorden op vragen die ze nooit zelf hadden kunnen bedenken, gaan nadenken over zaken waar ze nooit aan hadden gedacht en krijgen misschien zelfs nog wel meer vragen, waardoor de boel in beweging wordt gezet.
Niet invullen voor de ander, maar open vragen stellen zonder iemand een bepaalde richting op te willen duwen.
Op deze manier bedenken mensen zelf het antwoord en hoef jij als hulpverlener niet zo hard te werken en alleen maar nieuwsgierig te zijn.
Oprecht nieuwsgierig zijn..