Maand: april 2019

Iedereen heeft wel dingen waarvan je denkt: Ik kan het niet, ik wil het niet, ik haat het!
Dit heb ik nou met administratie… Verschrikkelijk! Als het gaat om iemand anders, geen probleem, dan vind ik het zelfs interessant en leuk om te doen, te ordenen, in te vullen, mooie mappen aan te schaffen en “lekker” even alles ordenen. Als het gaat om mezelf… Ik haat het! Maarrrr zoals iedereen weet ik ook dat het wel moet en als je net als ik net een onderneming begint, dan moet het helemaal…

Wat het zoveel makkelijker maakt en “minder groot” is hulp hierbij vragen. Dit is natuurlijk weer zoiets wat niet makkelijk, leuk of ideaal is. Dubbelop moeilijk dus. Als ik kijk naar de mensen die ik heb begeleid kan ik daar zoveel van leren… Zij zaten in die situatie dat ze gevraagd en ongevraagd (ook nog goedbedoeld) werden “geholpen” door begeleiders, waar je geen nee tegen kan zeggen. Als ze dit wel doen zijn ze ondankbaar, moeilijk, vervelend, lastig.. Knap best wel om dan alsnog nee te zeggen, maar dat is wat anders…

Ik moest aangifte bij de belastingdienst doen.. en ik moet eerlijk zeggen, bij dat idee voel ik al zo’n extreme weerstand… Ik bedenk dat ik nog vuilniszakken moet halen, dat de wc schoon moet, dat het wel een bende in huis is en opgeruimd moet worden, dat ik eigenlijk misschien wel wat moet eten en allerlei andere uitvluchten om er maar niet mee bezig te gaan.
Nu heb ik een dikke week geleden een seminar van de belastingdienst gehad (waar ik bij het eerste kwartier al met mn handen in mn haar zat, maar dat terzijde) en dit was een soort van “hulp”, waarvan ik de vraag niet echt uit hoefde te spreken, want het wordt je gewoon aangeboden. Het heeft mij geholpen om toch te gaan kijken naar de aangifte en ik was binnen 2 minuten klaar! Succes ervaringen noemen ze dit, nou, doe mij hier nog 20 van en dan ga ik er misschien nog eens een keer zonder moeite aan beginnen!

Het laat me wel beseffen dat het wel heel erg fijn is om de vraag te ontwijken door dat het aangeboden wordt. Niks moet, maar als je wilt mag je deelnemen en als je dan deelneemt neemt je weerstand automatisch (een heel klein beetje) af (maar serieus, alle hele kleine beetjes schelen in die extreme weerstand!).
Vragen is iets wat ik (en zoveel mensen met mij) moet leren te doen, maar hoe fijn is het als iets aangeboden wordt? Ik denk zelfs dat het me gaat leren om te kunnen vragen…

Bied jij wel eens vrijblijvend hulp aan? En (hoe makkelijk of moeilijk) vraag jij wel eens?

Zelfbeeld… Het beeld dat je van jezelf hebt, of maakt. Hoe iemand zichzelf ziet is zelden tot nooit hetzelfde als hoe andere mensen het zien.
Het bestaat uit allemaal laagjes die je jezelf hebt aangemeten, aan hebt geleerd, hebt toegepast, omdat het nodig was, wel zo handig of prettig was.
Maar heb je deze laagjes wel nodig? Zijn ze wel zo handig of prettig? Wat nou als je niet hoeft te doen alsof, wie ben je dan? Weet je dit van jezelf en durf je het te laten zien?

Wat ik zie in de psychiatrie is dat wij als hulpverleners er keigoed in zijn geworden mensen laagjes aan te laten brengen. Allemaal vanuit de goede bedoelingen. Omdat je dan wat minder opvalt, beter in de maatschappij past, minder in de problemen komt, wat makkelijker aanspreekbaar bent… Dit om de maatschappij minder tot last te zijn, wat soepeler te laten lopen, of omdat wij onze eigen ideeën projecteren op de mensen die we begeleiden? Leggen we onze eigen normen en waarden op, of gaan we op zoek naar wat de mens zelf wil?

Wil de persoon wel meer contact, is het dan niet lastig om als kwetsbaar persoon al die mensen af te weren die van alles van je willen.. Wil je wel minder opvallen, of wil je juist meer opvallen, omdat dan het contact wat makkelijker gelegd wordt?
De maatschappij bestaat nu eenmaal uit kleuren en het is geen zwart/wit, niet eens alleen maar grijs… De kleuren is juist dat wat de wereld zo veel mooier maakt, hoe kan het dan toch dat het zo moeilijk is om een uitgesproken kleur te zijn?

Zelfbeeld… welke laagjes heb jij aangebracht? Welke laagjes vraag jij van je omgeving aan te brengen als ze bij jou in de buurt zijn? Welke kleur vind jij het mooist? En is dat dan de kleur die jij wilt zien, wilt laten zien, of die er daadwerkelijk is?

Het is vandaag prachtig weer. De zon straalt vollop, de bomen worden weer groen en de bloemetjes beginnen weer te bloeien. Er is weer meer leven buiten.

De één is zo blij met dit weer, de ander maakt zich zorgen om “the global warming”. Velen rennen vol enthousiasme naar buiten omdat het eindelijk weer “rokjes weer” is, anderen worden weer razend onzeker en balen verschrikkelijk dat zich weer niet meer kunnen verstoppen in hun sjaals en winterjassen. De één wordt bij dat ze naar buiten kunnen, de ander voelt zich nog depressiever omdat ze “zelfs” niet van dit weer kunnen genieten…

Of het nu gaat om zorgen, onzekerheden, sobere gevoelens, of andere emoties, er bestaan zoveel mensen en zoveel gevoelens, nooit kan iedereen even blij en of gelukkig zijn. Wel kan iedereen een steentje bijdragen aan het gevoel van een ander. Of het nu gaat om een complimentje, een groet of een lach, het heeft altijd invloed.

Velen kennen het wel, eens wat goeds doen voor een ander, gewoon een willekeurig iemand even helpen met de boodschappen, een oude dame over laten steken, iemand op de fiets voor laten gaan in de regen. Hoe doe je dat met de mensen waarvan je weet dat ze het leven soms heel lastig vinden? Misschien juist wel met dit weer..? Probeer je ze te overtuigen om lekker mee naar buiten te gaan? Leg je ze uit hoe belangrijk die vitamine D is, of geef je ze een spreekwoordelijke schop onder hun kont?

We bedoelen het vaak goed, maar hoe zou het voor hen zijn om net dat ene complimentje te krijgen waardoor ze zich net wat lekkerder voelen over zichzelf? Een compliment over die mooie winterjas of een bloemetje krijgen om het juist in huis op te vrolijken, omdat ze toch niet naar buiten gaan? Soms is begrip zoveel meer waard dan overtuigen…

Ik was gister op een congres van mijn vader, Gerke de Boer. Hij is leraar verpleegkundige en heeft een 6-tal boeken op zijn naam staan betreffende dementie en ouderen-psychiatrie. Ik ben ontzettend trots op hem en hij is een groot voorbeeld voor mij. Hij had een leuk praatje, erg interessant allemaal. Hij is vaak wat “anders” dan de andere sprekers. Scherpe humor, scherpe stellingen en zet de boel verder ook graag wat op scherp.

Tijdens het congres konden we verschillende workshops volgen. De eerste was natuurlijk die van mijn vader, die ging over een nieuw e-learning programma die hij ontwikkeld heeft met een aantal zeer interessante mensen. De tweede ronde ben ik naar een collega van hem gegaan en het onderwerp was: “Intimiteit en seksualiteit bij ouderen” Ik kon in de groep al snel merken dat dit toch echt wel een heel teer en gevoelig iets was. Er was een foto in beeld van 2 blote oude mensen en hier reageerden een aantal mensen op dat ze dit toch echt niet prettig vonden. Ze zouden het niet vervelend vinden als het twee jonge mensen waren geweest, interessant. Taboe over seks is minder geworden, maar als het dan gaat over mensen die anders zijn (ouder, een been missen, verschil in leeftijd, etc) is het eigenlijk gelijk weer taboe.

Mijn ervaring is dat er binnen de psychiatrie ook een enorm taboe heerst. Qua seksualiteit, medicatie, angsten, rouw/verlies, familie en ga zo maar door. Zoveel wat onbesproken blijft of wordt gemaakt. Of het nu vanuit de cliënt komt of vanuit de hulpverlening, het is er.

Mijn visie is dat alles bespreekbaar gemaakt zou moeten worden. Ja, dit zal voor ongemakkelijke situaties zorgen, voor situaties waar men soms het antwoord niet op weet of zal moeten onderzoeken, maar laten we open staan voor elkaar en voor alles wat er speelt. Dit betekent niet dat dingen besproken moeten worden die nog niet besproken hoeven te worden, maar laten we alert zijn op dat we niet ons hoofd in het zand steken op momenten dat iemand iets heel voorzichtig bespreekbaar probeert te maken. Ik begrijp dat dit ook betekent dat mensen moeten kunnen zeggen dat ze moeite hebben met het zien van naakte oude mensen, maar laat het wel bespreekbaar zijn zonder te veroordelen.

Ik ben er trots op dat ik van de mensen die ik heb begeleid te horen krijg dat ze bij mij altijd het gevoel hebben gehad dat ze alles mochten en konden zeggen. Dat ik niet geshockeerd reageerde, dat ze bij mij nooit het gevoel hadden dat ze gek waren of dat ik ze gek vond. Dat ze het gevoel kregen dat ik ze als gelijkwaardig behandelde en tegelijk duidelijk voelden dat ik de hulpverlener was. Ik denk dat dit er voor heeft gezorgd dat er bij mij weinig taboe was en dit is iets waarvan ik hoop dat er veel meer gaat komen (hulpverlener of hulpvrager).

Doe eens gek en stel eens een gewaagde vraag aan de mensen om je heen, als iedereen dit 1 x zou doen zou het al bijdragen aan het verminderen van taboe’s..!