Geplaatst op

Ik ben Anouk en dit is wat ik doe:

Hey hoi, ik ben Anouk.
Dit klinkt altijd zo simpel, maar voor mij is het dat natuurlijk ook. Voor de mensen die mij nog niet kennen zal ik proberen een beetje te omschrijven wie ik ben en wat ik doe.

Ik ben vanaf 2009 coach/begeleider van mensen die psychische klachten hebben, een psychiatrisch ziekte beeld hebben of een verslaving hebben of hadden en de mensen daar om heen. Ik heb dit eerst jaren bij de GGZ gedaan en ben daarna als zelfstandige verder gegaan.

Mijn manier van werken is dat ik naast de persoon sta die ik coach/begeleid. Ik sta niet boven, onder, voor of achter je. Ik ben niks meer, niks minder en ik ga geen klappen opvangen, of je opvangen als je valt.
Ik ben er namelijk van overtuigd dat mensen het meeste leren van hun fouten.
Ik sta naast je en rijk je een arm uit als je die nodig hebt en coach je om daar te komen waar jij wilt.

Om nog even het verschil tussen psychische klachten en een psychiatrisch ziektebeeld uit te leggen: Psychische klachten komen en gaan en kunnen dus met goede begeleiding/ coahing geheel verdwijnen en met een psychiatrisch ziektebeeld zit er niks anders op dan dat je er toch op één of andere manier mee moet leren leven.
Verslaving hebben of hadden.. een verslaving hebben is 1 ding, maar het leren leven zonder de verslaving is voor ex verslaafden en hun omgeving behoorlijk pittig.

Ik kan jou coachen:
In het verrijken van je leven,
Je leven meer vorm te geven die jij het wil geven,
Duidelijke en concrete doelen te stellen en deze te bereiken,
Het leren ontwikkelen van je communicatieve vaardigheden,
Beter kenbaar maken van je gevoel op een gezonde manier,
Een eigen structuur in je leven in te bouwen,
Doel in je leven te krijgen/vinden.

Ben jij iemand die een geliefde, familielid, vriend of kennis heeft waarvan je niet weet hoe je er mee om moet gaan, omdat diegene een van bovenstaande klachten heeft, dan kan ik jou hier natuurlijk ook bij helpen. Het is niet makkelijk om er mee om te gaan als je zo nauw betrokken bent met iemand en daardoor kun je het niet altijd meer helder zien wat je kunt of moet doen.

Stuur me een mailtje als je denkt dat ik jou of een bekende van je kan helpen, of wanneer je hier wat meer voorlichting, handvatten of kennis over wilt.

Geplaatst op

Mijn Gezin

Dit afgelopen weekend was ik bij een seminar van een voor mij heel bijzonder iemand. Een seminar van mijn broertje.
Voor alle andere 400 andere ondernemers is hij onder andere een inspirator, een coach, een ondernemer, voor sommigen een soort van goeroe, maar voor mij is hij mijn broertje.
Als ik het zou mogen samenvatten zou ik zeggen dat het “gewoon” een hulpverlener is, maar dan op een ander vlak en op een veel grotere schaal.
Hoe ik daar bij kom is dat mijn beide ouders en ikzelf in de zorg zitten en ik een grote gelijkenis zie. Mijn vader met dementerende ouderen en het opleiden van verpleegkundigen, mijn moeder in de gehandicaptenzorg en ik in de psychiatrie/verslavingszorg en hij in de ondernemers.
Vrijdag was mijn vader de gast van de avond en het was te zien dat het coachen van ondernemers ook een tak van “zorg-sport” is. De vragen die er werden gesteld, de antwoorden die er kwamen, etc. Voor mij was het natuurlijk een feestje om die twee op het podium te zien, ook al heb ik ze wel vaker alleen op het podium zien stasn.
1 van de dingen die me zo duidelijk werd, is we willen allemaal andere mensen verder helpen, we willen allemaal ons steentje bijdragen in deze maatschappij, we zijn alle 4 echte hulpverleners..
Damn.. wat ben ik trots op mijn gezin! ❤

Geplaatst op

Dansen in de regen

Iets wat ik elk jaar in ieder geval 1 x wil doen is springen, dansen, spelen en of rennen in de regen.. en dan geen lullig buitje, nee het liefst een enorme stortbui!
Het liefst als het wat warm is en je niks meer hoeft. Ideaal is in mijn tuin, lekker waar niemand me kan zien en ik helemaal lekker op en top kan genieten van de regen die me heel anders afspoelt dan een douche dat doet.
Waarom ik dat het liefst alleen doe is omdat de meeste mensen het een beetje (of zeg maar gerust knetter-) gek vinden.
Maar voor mij is het spelen. Spelen met de natuur, spelen met mezelf. Lekker gaan, niet nadenken, voelen, genieten, het leven vieren… Die momenten voel ik me pas echt springlevend! Alsof ik elk druppeltje voel en elke druppel iets van lading van me afspoelt.

Afgelopen vrijdag was ik op Ameland, met een vriendin zochten we een andere vriendin van me op. We waren bij een live-band en stonden lekker te dansen en te genieten met allemaal andere mensen. Op een gegeven moment brak de hemel en stortte de regen naar beneden. De meeste mensen kropen onder de partytenten en schuilden om niet nat te worden.
Voor het eerst sinds een lange tijd kon het me niets schelen en heb ik eindelijk weer eens heerlijk gedanst in de regen en dat terwijl er een hele hoop andere mensen waren. En ik moet wel eerlijk zeggen, dat ik niet de enige was die stond te dansen, dus dat maakt het natuurlijk wel vele malen makkelijker dan wanneer ik de enige was geweest. Maar het was echt heerlijk!!!

Later sprak ik met een man, interessante gast dacht ik gelijk. We raakten in gesprek en hij vertelde dat hij kanker had gehad. Hij was nu helemaal schoon en had het overleefd.. Hij heeft het overleefd!
Waarom noem ik dit? Omdat ik me afvraag hoeveel mensen eerst iets ernstigs nodig hebben gehad om weer echt te kunnen doen wat ze willen, om weer te mogen spelen.
Ik weet zeker dat er heel wat mensen waren die dachten dat ik gek was, maar tegelijk in hun diepste naast me wilden staan en mee doen.
Mooie passende uitspraak blijf ik vinden: “Don’t grow up, it’s a trick!”
In mijn beleving moeten we blijven spelen, ze noemen het wel eens het kind in jezelf wakker houden. Ik vind dat het niks met kind zijn te maken heeft, maar met je echte zelf. Kun en durf je te spelen, durf je dat gevoel aan te gaan en de volgende dag weer de dingen doen die je “moet” doen? Of is het leven dat je dan hebt zoveel minder leuk en dus te pijnlijk, zodat je dan maar niet meer speelt en het contrast niet hoeft te voelen?

Speel, dans, spring… Voel… Hoe vaak doe jij dit (nog)?

Geplaatst op

Bloemen en perfectie

Ik hou van bloemen.. Alle soorten bloemen!
De kleuren, de samenstellingen, de geur, de bloei, het zijdezachte gevoel dat de bloem zelf heeft… de perfectie van een bloem kan me echt van m’n stuk blazen..
Doe je dat wel eens? Een bloem van heel dichtbij bekijken? Ik vind ze echt zo perfect! Elk blaadje dat perfect geschikt naast alle andere blaadjes is. Op zo’n manier dat de knop als een waaier open kan gaan en je elk blaadje los van de ander kunt bekijken en van iets grotere afstand zie je het prachtige geheel van die ene bloem. Zoom nog iets verder uit en je hebt een heel feest van allemaal bloemen, in een struik, boom of bos bloemen. In een bos bloemen valt de schoonheid van 1 enkele bloem soms weg.. Het is 1 geheel en dat maakt dat de perfectie van de bloem wat wegvalt

Misschien klinkt dit voor sommige mensen wat zweverig, maar ik vraag me af of dit met mensen ook zo zou zijn… Elk deeltje van iemand… Zijn of haar ogen, lippen, haren, hart, denken, gevoel… Als je elk deeltje van iemand helemaal zou vergroten en kunt begrijpen zoals de knop naar de bloem en de rangschikking kunt zien zoals die is, zou alles daar niet anders van kunnen worden?

We kunnen natuurlijk niet in elk bosje duiken die we tegen komen om elk bloemetje van dichtbij te kunnen bestuderen en te bewonderen en zo kunnen we dit ook niet doen bij mensen. Het zou gek zijn om voor een willekeurig iemand te gaan staan en hem of haar in de ogen te kijken en te bestuderen wat voor prachtige kleuren in die ogen zitten en wat daar misschien nog meer voor moois achter zit… Maar toch.. soms is het heerlijk om in de bosjes te duiken en de perfectie van de bloem te bekijken terwijl het bosje er op eerste gezicht helemaal niet zo mooi uit ziet..

Zou perfectie niet in ons allemaal zitten?

Geplaatst op

Verbinding

11 Jaar geleden, in september 2008 ben ik begonnen met mijn stage bij de Maatschappelijke Participatie van de GGZ Friesland. Ik mocht daar onder andere met een jongeman het “levensverhaal” doen. Dit was erg indrukwekkend vond ik. Ik mocht op deze manier kijken in het leven van iemand die het alles behalve makkelijk heeft gehad. Het was een stoeipartij om alles op goede volgorde te krijgen en het heeft een paar maand geduurd, maar het is ons gelukt. Ik vond het zo knap hoe hij zo open en eerlijk kon zijn en dit schepte voor mij een soort van band.

Een jaar later, in 2009 ben ik aangenomen als woonbegeleider bij een beschermende woonvorm van de GGZ Friesland. Daar werd ik 2de persoonlijk begeleider van een dame die daar woonde. Ik had zoveel bewondering voor haar, ik kan natuurlijk niet op de inhoud ingaan, maar zo hey.. wat kwam die dame van ver.
Ik mocht haar begeleiden bij van alles en nog wat en dit was de 2de persoon waar ik die band zo mee kreeg.

In 2014 werd de beschermende woonvorm waar ik werkte afgebouwd en kwam ik werken bij een beschermende woonvorm aan de andere kant van Drachten. Hier trof ik deze twee mensen weer tot mijn grote plezier. Wat bleek? Ze hadden een relatie gekregen! Ik was zo blij voor ze, het deed ze zo goed en het voelde zo bijzonder… Ik heb ze gekscherend wel eens gezegd, dat als ze ooit gingen trouwen, dat ze moesten beloven mij uit te nodigen.

Vandaag is de dag dat ze gaan trouwen..!
Vandaag trouwen ze en ik mag er bij zijn..
Ik heb geen woorden voor de bewondering die ik voor deze mensen heb en hoe trots ik ben dat zij dit met elkaar aangaan. Ik ga genieten vandaag!.

Geplaatst op

Trots zijn

Vorige week ben ik naar een seminar van mijn broertje geweest.
Het is erg moeilijk uit te leggen hoe dit was. Het seminar is voor ondernemers, hoe je het beste uit jezelf kunt halen. Niet alleen uit je bedrijf, maar ook hoe je je leven kunt leven zoals jij dat wilt.

Ik ben eerder dit jaar nog 2 keer geweest, elke keer was het een andere seminar en andere inhoud, maar elke keer ontzettend bijzonder.
Niet bijzonder in de zin van om hem te zien, want hij is voor mij niks anders dan anders, behalve dat hij dan op het podium staat. Bijzonder in hoe de sfeer daar gecreëerd wordt, de openheid die er is en wordt toegejuicht, de interesse naar elkaar, de (in mijn beleving) niet veroordelende houding die er is.

Er wordt ook elke keer van je gevraagd je te mengen met de mensen, dus niet alleen maar bekenden op zoeken tijdens de pauze, geen chit-chat, maar echte gesprekken proberen te voeren, dus je ontmoet ontzettend veel mensen.
En dit is wel bijzonder… dit is iets wat hij creëert (samen met zijn team natuurlijk).
Ik raak vervuld met trots als ik zie hoe hij mensen op hun gemak stelt, hoe mensen de openheid voelen om de meest pijnlijke dingen te vertellen in een zaal met zo’n 600 man!

Hoe hij het doet? Ik weet het niet.. wat ik wel weet is dat hij de mensen met respect behandeld, open staat en open vragen stelt, niet veroordelend en met geduld. Basis regels die wij van huis uit mee hebben gekregen.
Trots dat we uit hetzelfde nest komen, trots op hem, trots op mijn ouders en dankbaar dat ik daar deel van uit mag maken!

Love is all…

Geplaatst op

Werk

De ene werkt een paar uurtjes in de week, de ander helemaal niet en weer een ander werkt er 60 in een week.
Ik ben nu een korte periode weg bij de GGZ waar ik 36 uur werkte. Dit is het maximale aantal uren die je in een vast contract in de zorg kunt krijgen (als werknemer).
Ik was 1 van de weinigen die zo’n groot contract had, maar ik vond het altijd heerlijk om veel te werken. En ja natuurlijk was ik ook erg gesteld op mijn vrije tijd, maar zonder werk geen vrije tijd in mijn beleving. Zonder werk ben je altijd vrij, maar bij veel mensen voelt het niet als vrije tijd. In veel gevallen zijn mensen niet voor niks niet aan het werk.

Als ik kijk naar het werk wat de mensen, die ik de afgelopen 11 jaar begeleid heb, verzetten zonder daarvoor betaald te krijgen, dan kan ik daar alleen maar veel bewondering en respect voor hebben.
Sommigen moesten keihard werken om zichzelf niets aan te doen, sommigen om niet een ander iets aan te doen. Er waren mensen bij die bijvoorbeeld moesten vechten tegen de stemmen of vechten tegen een depressie. Vechten tegen onzekerheid, vechten tegen het gevoel niks waard te zijn, vechten tegen de instanties, vechten tegen vooroordelen…
Keihard werken om begrip te krijgen, keihard werken om alle emoties op een rijtje te krijgen, werken om een beetje houvast en structuur te krijgen, werken om voor zichzelf te zorgen en dit zonder het zichzelf (nog) waard te vinden.

Iedereen heeft wel eens een periode dat het echt niet goed gaat of is gegaan, misschien zelfs echt slecht. Ik in ieder geval wel…
Het is hard werken om hier boven op te komen. Daar waar ik dacht veel harder te moeten werken, dat ik niks deed, dat het niks voorstelde wat ik deed, legde mijn broertje het eens uit hoe hij het zag. Het verraste mij en heeft veel voor mij en vooral mijn gevoel verandert.

Hij zei: “Van 0 tot 100 is hard werken, maar van min 10 naar 0, dat is 100 x zwaarder en harder werken dan alles boven de 0..”.

Ik heb nu als startende ondernemer weken dat ik 60 uren werk en ik doe dit met 2 vingers in de neus, ik voel me er goed bij en het kost weinig moeite. En ik kan je zeggen, ik werk 100 x liever 60 uren met dit gevoel, dan 0 uren met dat andere gevoel!
Dus, als je je nog eens ergert aan mensen die werkeloos zijn, in de ziektewet zitten of “lui” zijn, vraag je dan eens af hoe het zou zijn om in hun hoofd te zitten…

Geplaatst op

Nieuwsgierig

Wat wij als hulpverleners willen is mensen helpen. Het geeft een goed gevoel als je iemand wat verder kunt helpen, je bent trots op diegene en je kunt trots op jezelf zijn als het lukt. Wanneer het niet lukt, voelt het bijna alsof je zelf faalt.
Wat de valkuil van de meeste “helpers” (ook buiten de hulpverlening) is, is dat wanneer je iemand niet verder hebt kunnen helpen, dat je wilt dat de “hulpbehoevende” nog harder gaat werken of dat je (bewust of onbewust) gaat beschuldigen. Wat er dan gebeurt is dat de hulpbehoevende bijvoorbeeld gaat doen wat jij wil, op de rem gaat staan, onzeker wordt, het tegenovergestelde gaat doen of juist helemaal niks meer gaat doen, en dat de hulpverlener dan juist weer harder gaat werken/ onzeker wordt of gaat beschuldigen.
In mijn beleving is één van de beste manieren van helpen vragen stellen. Als je de juiste vragen stelt komt diegene vanzelf tot inzichten die hem of haar gaan helpen. Ze krijgen antwoorden op vragen die ze nooit zelf hadden kunnen bedenken, gaan nadenken over zaken waar ze nooit aan hadden gedacht en krijgen misschien zelfs nog wel meer vragen, waardoor de boel in beweging wordt gezet.
Niet invullen voor de ander, maar open vragen stellen zonder iemand een bepaalde richting op te willen duwen.
Op deze manier bedenken mensen zelf het antwoord en hoef jij als hulpverlener niet zo hard te werken en alleen maar nieuwsgierig te zijn.
Oprecht nieuwsgierig zijn..


Geplaatst op

If you Judge

Eén van mijn meest favoriete uitspraken is:

If you judge a fish by its ability to climb a tree, it will live it’s whole life believing that it is stupid.

Het is zo veel zeggend… Hoe snel oordeel je? Waarover oordeel je? Neem je daar alles in mee? Iedereen is goed in meerdere dingen, iedereen kan dingen leren en iedereen zal minder goed in bepaalde dingen zijn.
Focus jij je op de dingen waar anderen goed in zijn? Focus jij je op dingen waar jijzelf slecht in bent?

Hoe zou je leven er uit zien als je je vooral zult focussen op de dingen waar je goed in bent?

Geplaatst op

In het moment

Ik ben afgelopen week naar Schotland geweest en heb daar zo’n 1500 km afgelegd met een vriendin van me. Ik vond het wel even spannend, want ik was nog niet eerder zo lang samen met haar geweest.
Ik heb haar leren kennen via mijn beste vriend. Zij was zijn vriendin op het moment dat hij (een paar jaar geleden) overleed… Hij heeft de 40 niet mogen halen.
Zij hadden plannen om samen naar Schotland te gaan en ik mij leek het ook altijd al een prachtig, beetje mysterieus land en wilde er ook graag eens heen.
Zo ontstond het idee om deze trip dan samen te maken. Voor mij ook met de reden om hem terug te pakken voor het verdriet dat ik heb gehad van zijn overleden, door met zijn meisje op vakantie te gaan (sja, je moet toch wat).

Het was een prachtige rondrit en we hebben verschrikkelijk mooi weer gehad! En ik moet zeggen, daar wordt Schotland nog mooier van!
Je weet natuurlijk nooit hoe het weer in Schotland gaat zijn, maar de Schotten vertelden ons dat het jaren geleden was dat het (zo lang achter elkaar) zulk mooi weer is geweest. Eén en al blauwe lucht en zon.. en hier wordt het prachtige landschap Schotland nog mooier van!

Er zijn veel 2 baanwegen door de bergen en er gebeuren helaas veel ongelukken door gevaarlijke inhaalmanoeuvres. Zo heeft hetnog geen haarlengte afstand gescheeld of dit was ons ook overkomen. Iemand was aan het inhalen met een snelheid van zo’n 130 km per uur schat ik, daar waar wij rond de 110 reden. Als ik niet op de rem was gestapt en (voor zover het kon, want je hebt daar geen vluchtstroken, maar randen van bergen en heuels) naar links af was geweken hadden we vol op elkaar gezeten.
“Makes you feel alive!” was 1 van mijn reacties, fysiek was dat ook goed te voelen… het hart in de keel, adrenaline dat door het lichaam giert en er flitst van alles aan je voorbij.

“If your Always racing to de next moment, what happens to the one you’re in?”
Ik kan zeggen dat we al wel redelijk in het moment waren, maar dit maakt het dan toch weer anders… We jaagden zo door Schotland heen om maar zoveel mogelijk te zien, dat ik al bezig was met het volgende zonder bewust in het hier en nu te zijn. Toen ik me bewuster van het hier en nu werd, leek alles nog veel meer binnen te komen… Kleuren werden feller, de bergen werden groter, wij werden kleiner, de zon en warmte werd extra lekker en de trip zoveel specialer…

Hoe vaak ben jij echt in het hier en nu?